schrijfdossierhelenejeurgens: 2013

dinsdag 29 oktober 2013

Verslag internationalisering

De eerste keer dat we te horen kregen dat we op uitwisseling mochten, was mijn idee niet dat ik naar Duitsland zou willen. Amerika, dat leek me wel wat, Moskou klonk ook erg aantrekkelijk. Echter, toen we de informatieavond hadden bijgewoond, besloot ik dat Duitsland toch wel erg leuk klonk. Hoe dicht bij huis ook, toch is alles heel anders. Snel leverde ik al mijn formulieren in en kreeg enkele weken later te horen dat ik naar Duitsland mocht. Enthousiast ging ik de zomervakantie in en had contact met Stefan, mijn uitwisselingsstudent. Enkele weken na de zomervakantie was het zover, de reis begon. Zenuwachtig pakte ik mijn tas de dag van te voren in. Had ik alles? Bang dat ik wat zou vergeten, pakte ik mijn tas drie keer opnieuw in. De volgende ochtend ging ik samen met mijn vader naar het station. De reis verliep voorspoedig en na een treinreis, een vliegreis en nog een keer een treinreis, kwamen we eindelijk aan in Kaufering. Daar stond Stefan te wachten. Ik had geen flauw idee hoe ik hem moest begroeten, om me heen zag ik alle meisjes knuffelen met hun uitwisselingsstudente. Gelukkig nam hij initiatief en gaf me een knuffel. Ik maakte kennis met zijn moeder, die ons naar zijn huis bracht. Nadat ik mijn tas had uitgepakt, maakte we een kort rondje door Igling, het dorp.
Het weekend ging snel voorbij, we gingen naar een prachtig kasteel, de bergen in, oude dorpjes bezoeken en shoppen. Mijn gastfamilie was heel aardig, en het voelde helemaal als thuis.
Op maandag begon school, net zoals in Nederland. Ik had er zin in om te horen hoe de rest van de Nederlandse groep het vond in Duitsland. De meesten reageerden positief, sommigen hadden wel heimwee, gelukkig ik niet. Ik maakte kennis met enkele leraren, volgde een les, begon aan een project en verkende Landsberg am Lech. De rest van de week ging ook razendsnel. We gingen naar nog een kasteel, Linderhof, het was prachtig, binnen was er overal goud en porselein, en de tuin was gigantisch! Natuurlijk bezochten we ook nog München, hoe zouden we dat kunnen overslaan. We bezochten een prachtig kunstmuseum en kregen daarna nog tijd om te shoppen. Dit was toch wel een van de leukste dagen. Verder hebben we vooral aan het project gewerkt. Samen met Anna-roos, Anna-zoë en 2 Duitse meisjes, Vera en Salome, maakten we een kasteel, die Lodewijk II ook had kunnen maken. Aan het eind van de week presenteerden we ons project, het eindresultaat is te zien op de afbeelding.

Vrijdagavond hadden we een afscheidsfeestje. Iedereen kwam naar Martin's huis. We hadden een hele gezellige avond, waarbij we voor het eerst in de week echt één groep waren. De rest van de week was ook heel gezellig, en we hadden ook 's avonds af en toe wat afgesproken, bijvoorbeeld om samen pizza te gaan eten, maar meestal waren we toch verdeeld in twee groepen, de Nederlanders en de Duitsers. We hadden de afspraak om enkel Engels te praten, dat werkte, niemand praatte toen Duits of Nederlands, waardoor iedereen elkaar prima verstond!
Het was jammer om afscheid te moeten nemen. Iedereen nam uitgebreid afscheid van zijn of haar uitwisselingsstudent en ook van de anderen. Al gauw kwam de trein om ons naar het vliegveld te brengen. Mijn laatste Duitse maaltijd voor die week heb ik op het vliegveld gekocht.
Weer op Schiphol aangekomen, haalden we snel onze bagage, en toen naar huis.
Al met al kijk ik tevreden terug op een prachtige week. We hadden een gezellige groep en leuke activiteiten. De sfeer onderling was erg prettig en we konden het goed met elkaar vinden. Ik ga alles missen, maar ben ook wel weer blij om thuis te zijn. Ik kijk echt uit naar april, als ze weer hierheen komen!

dinsdag 24 september 2013

Reactie op forum

Lezen op school

Ik wil graag reageren op het bericht van Martin Slagter uit de Volkskrant van 22 maart 2012. Hierin stelt hij dat jongeren van tegenwoordig weinig lezen. Dit komt volgens hem door te weinig les en training in schriftelijke taalvaardigheid.

Ik ben het eens met het feit dat er te weinig wordt gelezen, maar ik vind niet dat we alle jongeren over één kam moeten scheren. Leerlingen van de meeste Gymnasia lezen wel veel en hebben ook een boekenlijst die in de bovenbouw verplicht moet worden gelezen.

Uiteraard betekent dit niet dat er niks aan de andere jongeren moet worden gedaan. Misschien stellen we te hoge eisen aan de boeken die de leerlingen moeten lezen? Het zou helpen als er meer boeken moeten worden gelezen, ook in de onderbouw al. Als men dan gewoon kan beginnen bij de makkelijkste boeken, kan er makkelijk omhoog worden gebouwd. Op die manier zal het lezen misschien wel leuker worden!

Het probleem ligt dus ook bij de ouders en de opvoeders. Kunnen zij niet beter geïnformeerd worden door school? Een idee is om avonden te organiseren hiervoor. Uiteraard dan wel door een neerlandici!

Er wordt in de tekst ook genoemd dat lezen veel discipline en concentratie vraagt. Dat jongeren dit niet uit zichzelf kunnen opbrengen. Ik denk dat dit wel kan, mits het boek bij het niveau van de lezer past.

Al met al, ik denk dat dit probleem opgelost kan worden, mits het goed gebeurt!

maandag 17 juni 2013

Column

Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet

Alles en iedereen wordt in de gaten gehouden. Even snel een e-mail sturen die niemand anders mag lezen? Doe maar niet, want de kans bestaat dat de NSA meeleest. Niet alleen met ons, maar met iedereen, hun burgers, vijanden en vrienden.

Grote kans dat je hier al van had gehoord op het nieuws of in de krant. Iedereen weet het, doet iemand er iets tegen? Nee. Natuurlijk doet niemand hier iets tegen! Je zou het eens moeten wagen, waarschijnlijk verdwijn je dan op een een of andere geheimzinnige manier. Nee, dit denk ik niet omdat ik teveel enge boeken heb gelezen, geloof me.

Kijk, iedereen leest wel eens wat wat je eigelijk niet had moeten lezen... Maar elke dag? Nee, ik niet. Is het niet een beetje kinderachtig om meteen mee te lezen met mensen als je ruzie hebt? Ik heb ruzie, ja, laat ik ook eens even kijken wat de geheimen zijn van mijn vijand. Dat doen wij toch ook niet?! 'Wij zijn een geheime dienst' is nog geen reden om mee te lezen met iedereen. Wat zou er gebeuren met de wereld als iedereen dat doet? Iedereen wordt paranoïde van de mailtjes, je durft niets meer te sturen, als je een mailtje leest van iemand zoek je overal wat achter. Goh, zou dat geen mooie wereld zijn?

Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet. Hoort dat geen kinderspel te zijn? Blijkbaar is het ook een van de lievelingsspelletjes van de NSA. Lieve mensen, waar moet dit heen? Wat gebeurt er met ons als dit zo door gaat? Iets moet dit onrecht stoppen, iets... Maar wie? De eerste stap is al gezet, Edward Snowden, de zogenaamde 'klokkenluider', heeft alles al bekend gemaakt. Het begint steeds meer op een kleuterklas te lijken. De kleintjes spelen 'ik zie, ik zie, wat jij niet ziet' en degene die niet mag meedoen verklikt het aan de juf. Wat een schattige klas is het toch.

Iemand moet ons redden. Vrijwilligers? Waarschijnlijk niet, de klokkenluider is niet voor niets gevlucht en onvindbaar. Wie dan? Zal er ooit iemand dapper genoeg zijn om hiertegen in opstand te komen? Overdrijf ik? Misschien. Maar toch, ik vind het geen leuk idee dat ze zomaar met je meelezen. Wat nou als je een grapje maakt, die ze verkeerd opvatten, dan word je opgepakt... Dán zal er iets tegen gedaan worden, maar nu? Nee, zolang er niks gebeurt niet. De put wordt pas gedempt als het kalf verdronken is. Dat is waarschijnlijk ook het beste, niks doen en hopen dat er niks gebeurt. Er zullen altijd zat mensen zijn die roepen dat er iets tegen gedaan moet worden (prachtig voorbeeld hier) of die schreeuwen dat ze wat gaan doen. Zodra er ook maar iets tegen gedaan kan worden, ho maar, het schreeuwen was wel genoeg. Meer doe je niet, dat is menselijk, je eigen leven beschermen.

maandag 27 mei 2013

Ingezonden brief

Naar aanleiding van het artikel door Casper Horsch van 24 mei, schrijf ik deze brief. Het is verontrustend dat een op de vier leraren op de middelbare scholen de basisvaardigheden niet voldoende beheerst. Wat het nog erger maakt is dat zeven op de tien leraren geen feedback geven, hun lessen niet afstemmen op de klas en niet kijken of de leerlingen de stof snappen. Maar het idee om het Finse model in te voeren, lijkt mij een slecht plan. Als er nu al zoveel moeite moet worden gedaan om studenten te vinden die leraar willen worden, dan zal dat helemaal niet lukken als de eisen nog strenger worden. De studenten die dat niveau dan aankunnen, zullen eerder voor een beroep kiezen dat meer verdiend. Ik bedoel niet dat het allemaal om het geld draait, maar ik betwijfel zeer of veel studenten het zullen kiezen. Het is natuurlijk heel erg goed dat er dan alleen hoogopgeleide leraren voor de klas staan, maar zal er dan niet nog een groter leraren tekort komen? Dan is de cirkel weer rond, weer een leraren tekort, waardoor de leerlingen slecht opgeleid zijn.
Zou het niet beter helpen als er op scholen gepromoot wordt om leraar te worden? Er kan ook worden ingesteld dat iedere leerling verplicht een proefles moet volgen.
Bovendien, er wordt gezegd dat de leraren niet hoog genoeg zijn opgeleid. Betekent dit niet dat er dan misschien ook wat mis is met de (pabo)opleiding? Ze zouden kunnen beginnen met de basis, dus laten testen op rekenen en spelling. De personen die hier te laag op scoren, krijgen extra les of begeleiding voor dat vak. Zo worden die leraren toch goed opgeleid en kunnen zij dit op deze manier weer doorgeven aan de leerlingen.
In dit geval zal het aan de nieuwe generatie worden doorgegeven, en zal het leraren tekort uiteindelijk worden opgelost.

Helene Jeurgens, scholier

maandag 13 mei 2013

Interview met Jord van Riel

'Je kunt nooit zeggen, nu ben ik gesloten.'

Jord van Riel is sinds 1998 dierenarts. Hij is begonnen bij de mavo, vervolgens de havo en als laatste het vwo. Na de afronding van de middelbare school is hij begonnen met de studie diergeneeskunde in Utrecht. Na negen jaar kon hij afstuderen. Nu heeft hij samen met twee andere dierenartsen zijn eigen praktijk in Meerkerk.

Welke dieren behandelt u? En welke vind u het leukst om te behandelen?
Ik behandel paarden, gezelschapsdieren, koeien, schapen, geiten en varkens. Ik vind paarden het leukst om te behandelen.

Waarom bent u dierenarts geworden?
Mijn oom was dierenarts, ik ging soms met hem mee. Daardoor ben ik er in terecht gekomen. Als kind vond ik dieren al leuk, we hadden een soort boerderij. We hadden bijvoorbeeld koeien, honden en kippen. Mijn vader was geen boer, maar ik ben zo wel opgegroeid met de dieren.

Hoe ziet een dag eruit?
Rond acht uur komen we naar de praktijk, dan hebben we telefonisch spreekuur. Om negen uur verdelen we de visites. Dan neemt de assistente in de kliniek de telefoon op. Om een uur of twee zijn we klaar met de visites en gaan we lunchen. Daarna gaan we behandelen, bijvoorbeeld operaties of komen de mensen met afspraken hierheen. Ik doe dan veel paarden, bijvoorbeeld keuringen of ik behandel hun gebit. Dat doen we dan tot ongeveer zeven uur 's avonds.

Vind u dat zwaar?
Soms, rond deze tijd van het jaar zijn er veel geboortes. Dus dan moeten we wel vaak 's nachts weg. Je hebt ook een keer in de drie weekenden dienst en een of twee keer per week nachtdienst. In het najaar en de winter is het rustiger.

Wat vind u het moeilijkst?
Dat het heel breed is. We doen zoveel soorten dieren en dan ook nog bijna alle behandelingen. Daardoor is er wel veel variatie in het beroep.

Dit is uw eigen praktijk, heeft u altijd al een eigen praktijk gehad?
Nee, eerst heb ik twee jaar in Drente in dienst gewerkt, vervolgens hier drie jaar in dienst. Een eigen praktijk is wel leuker.

Als u een dier behandelt, werkt u dan samen met andere dierenartsen of alleen?
Dat ligt eraan. Ongeveer 80 à 90 procent van de behandelingen doen we alleen. Voor sommige behandelingen heb je twee artsen voor nodig, bijvoorbeeld operaties die niet met twee paar handen zijn uit te voeren. Er zijn ook assistentes die daarbij kunnen helpen. We hebben drie assistentes.

Vindt u het lastig om dieren in te slapen?
Het is nooit leuk om dieren in te slapen, maar als je weet dat je het dier er een plezier mee doet, bijvoorbeeld een oude hond die helemaal op is, dan is het wel beter. Maar als het een jonge hond is, die is aangereden en zijn poot heeft gebroken is het nooit leuk. Je weet namelijk dat het dier beter kan worden, maar het baasje kan het financieel dan niet aan.

Behandelt u ook uw eigen huisdieren?
Ja, ik heb 2 honden.

Wat vind u het leukst aan het beroep?
Dat er zoveel afwisseling is en dat je zoveel met dieren en mensen kunt omgaan.

Wat vind u het minst leuk?
Dat is lastig, ik denk de belasting, dat je vaak vierentwintig uur per dag beschikbaar moet zijn. Je kunt nooit zeggen, nu ben ik gesloten. Als er een ziek dier is, moet je er toch heen.

Heeft u er ooit spijt van gehad dat u dierenarts bent geworden?
Nee.

Bent u weleens besmet door een ziek dier?
Ik heb ooit een schimmelinfectie gehad, door een paard. Maar dat is een milde vorm van zoonose. Zoonose betekent dat de ziekte overdraagbaar is van een dier naar mens. Bijna iedere dierenarts krijg weleens zo'n schimmelinfectie.

Heeft u tips als je dierenarts wilt worden?
Je moet heel erg gemotiveerd zijn, het is een zware en intensive studie. In de eerste 2 jaar haken sommige studenten af, daarna niet zoveel meer. Het is handig als je een bepaald denkniveau aankunt. Je moet het ook heel erg leuk vinden om met dieren om te gaan. En geniet ook vooral van je studententijd, dat heb je maar één keer.

donderdag 14 februari 2013

Lijden of zelfmoord?

Euthanasie moet in meer landen legaal worden

Ik vind dat euthanasie in meer landen legaal moet worden. Euthanasie is eigenlijk een soort zelfmoord. Je laat het alleen door een arts plegen. Het begrip euthanasie komt uit het Oudgrieks en betekent letterlijk: een goede dood. Er zijn verschillende manieren om euthanasie te plegen, door bijvoorbeeld het apparaat waarmee zuurstof wordt toegediend uit te schakelen, of door een dodelijke injectie te geven.

Euthanasie is in alle Europese landen met uitzondering van Nederland, Zwitserland, Luxemburg en België verboden en wordt vervolgd als een misdrijf. Nederland was het eerste land ter wereld waar euthanasie legaal werd, waarna België volgde. In de Verenigde Staten is euthanasie alleen in de westelijke staten Oregon en Washington legaal.

Beschikking over je eigen leven

Sommige mensen vinden dat hun god hun leven bepaalt en zo ook wanneer zij doodgaan. Ik vind echter, dat je over je eigen leven bepaalt. Soms bepaalt ook het lot wanneer je doodgaat, maar als je euthanasie pleegt, beslis je er wel zelf over en ik vind dat mensen dat recht moeten hebben. Het is jouw leven en niet die van anderen.

Een voorbeeld hiervan is de dood van twee Belgische doof geboren tweelingbroers, die langzaamaan blind werden. Ze hebben er voor gekozen om euthanasie te plegen, omdat ze niet geheel afhankelijk van hun ouders wilden worden. Ze werden bij het eerste ziekenhuis afgewezen, omdat die vonden, dat als ze aan elke blinde en dove euthanasie moesten verlenen, het geen doen zou worden.

Geen zelfmoorden

Er zijn vaak berichten in het nieuws over mensen die zelfmoord hebben gepleegd. Een deel hiervan doet dit, omdat euthanasie aan hen geweigerd is. Oude mensen, die geweigerd werden, nemen soms een overdosis van bepaalde medicijnen, vaak slaappillen. Voor de nabestaanden is het meestal een grote schok, als ze hun ouders dood in hun huis vinden. Als mensen voor de trein springen, omdat ze geen euthanasie mogen plegen, houden veel mensen daar de rest van hun leven een trauma aan over. De mensen die voor de trein springen, zijn dan natuurlijk geen mensen met zware fysieke pijn, maar wel met geestelijke problemen. Als al deze mensen gewoon euthanasie hadden mogen plegen, waren er nu veel minder mensen geweest, die het slachtoffer van een trauma zijn.

Last familie en maatschappij

Mensen die al heel lang ziek en zijn en waarvan de uitzichten ook niet beter worden, zouden ook euthanasie moeten mogen plegen. Hierdoor gebeurt het dat de naaste familie voor hen moet zorgen, die daar soms geen tijd voor heeft. Ook is het meestal emotioneel zwaar voor deze familie, om hun zieke familielid zo te zien lijden, in bijvoorbeeld een ziekenhuis en er bestaan zelfs tehuizen waar mensen liggen die niet meer beter zullen worden, die wachten gewoon op de dood.

Een ander voorbeeld zijn mensen die al een groot aantal jaren in coma liggen. Een bekend voorbeeld van zo’n coma-patiënte is de Italiaanse vrouw Eluana Englaro. Zij raakte in 1992 in een coma vigil. Dit is dit de ergste graad functioneel hersenlijden waar mensen echter wel lang mee kunnen doorleven. Deze patiënten lijken wel wakker te zijn, maar het is onmogelijk contact te krijgen. De hoogste rechter in Italië heeft 2008 toestemming gegeven om de kunstmatige voeding te staken. Er ontstond een hevige discussie, waarna de Italiaanse minister van Volksgezondheid verbood alle ziekenhuizen de coma-patiënte op te nemen.

Na een lange tijd vond haar vader een privéziekenhuis, dat niet afhankelijk is van de regering, om haar op te nemen en de kunstmatige voeding te stoppen. Daar is zij in 2009 overleden. Ze is 38 jaar geworden en lag inmiddels al meer dan 17 jaar in coma.

Geen onnodig lijden

Veel mensen lijden een paar jaar aan een ongeneselijke ziekte en overlijden na een zware strijd. Ze sterven in een lange en soms pijnlijke dood. In plaats daarvan zouden ze ook een snelle en korte dood en minder pijnlijke kunnen hebben. Ze hoeven niet jaren lang in een bed te liggen en niks te kunnen doen. Hun familie ziet ze lijden. Zelf hebben ze het soms allang opgegeven, maar ze krijgen zoveel kunstmatige stoffen toegediend, dat ze toch nog een paar maanden of jaren blijven leven. Terwijl ze soms graag dood willen zijn. Sommige mensen geven bij voorbaat al aan dat ze nooit willen dementeren, ze krijgen zodra ze beginnen te dementeren euthanasie, zodat ze niet hoeven te lijden.

Conclusie

Ik vind dus dat euthanasie moet in meer landen legaal worden, omdat de mens recht heeft om over zijn eigen leven te beschikken. Het zien lijden van een familie lid kan erg zwaar zijn voor de naaste familie. Daarnaast kunnen andere mensen trauma’s oplopen van mensen die zelfmoord plegen, omdat ze geen euthanasie mochten plegen. Het belangrijkste natuurlijk is dat de ongeneselijk zieke, geen pijn meer hoeft te lijden, als deze euthanasie mag plegen.